Jakbyś określił najbardziej smutnego człowieka?
Czekasz na podpowiedź?
Znalazłam ją w książce Aleksandra Bańki : "Sekretne życie aniołów":
"(...)Najbardziej smutny człowiek, w pewien sposób sprzeniewierzający się swemu człowieczeństwu, to ten, który zabił w sobie pasję tworzenia, poszukiwania, poznawania(...)".
Kto może zachęcić nas do odważnej twórczości?
Aniołowie.
Przecież oni sami dokonali najbardziej odważnego aktu - wybrali Boga i podjęli decyzję służenia Mu oraz człowiekowi. Czy mógłby być bardziej twórczy akt, którego mogli dokonać?
Praca nad pięknem intelektu, czyli nad jego rozwojem, nauka, poznawanie świata, ma w sobie coś duchowego, anielskiego. Przecież intelekt potrzebny jest człowiekowi, aby kontemplować Boga.
Następne pytanie:
Jakiego dokonać wyboru: mądrego czy pobożnego kierownika duchowego?
Tu też pójdę na łatwiznę.
Posłużę się opinią Świętej Teresy Wielkiej. Ona wybrałaby ...mądrego.
I być może ma rację, bo więcej krzywdy zrobić może pobożność bez mądrości niż mądrość bez pobożności.
A to rada autora cytowanej na wstępie książki:
iech nasz intelekt wchodzi w obszary rozmaitych fascynacji, niech się rozwija i karmi wszystkimi możliwymi treściami, pod warunkiem, że służą mu do pełniejszego wzrostu ku prawdzie, dobru i piękna.
Tym, którzy w żaden sposób, chociażby usilnie prze aniołów inspirowani, nie wykrzeszą w sobie pasji do twórczego działania , poszukiwania i poznawania -mam tym razem kilka pigułek na smutek. Są to pigułki słowa Bożego:
Smutek przygnębia serce człowieka, rozwesela je dobre słowo.
Prz 12,25
Serce radosne twarz rozwesela, gdy smutek w sercu, i duch przygnębiony.
Prz 15,13
Jasne oczy radują serce, radosna nowina odświeża kości.
Prz 15,30
Radość serca wychodzi na zdrowie, duch przygnębiony wysusza kości.
Prz 17,22
Nie wydawaj duszy swej smutkowi ani nie dręcz siebie myślami. Radość serca jest życiem człowieka, a wesołość męża przedłuża dni jego.
Syr 30,21
Bo smutek, który jest z Boga, dokonuje nawrócenia ku zbawieniu, którego się (potem) nie żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć.
2Kor 7,10
W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu!
Flp 3,1a
Te powyższe pigułki oraz kilka innych znalazłam w małej książeczce z serii "Pigułki słowa Bożego" wydanej przez Wydawnictwo Diecezjalne Sandomierz.
Stanisława Celińska - " Smuteczku mój" - YouTube
Od dawna już przyjaźnię z tobą się
Kłopotów mych rój i zmartwień bez liku
Wciąż powierzam ci i mniej mi źle
Smuteczku mój, serdeczny powierniku
Ileż to lat ta przyjaźń już trwa
I świadkuje jej często w chwili złej
Na ustach słona łza
I tak ze mną będzie i zawsze, i wszędzie
Że ślicznie się przędzie życie me w tonacji moll
Tak nieustanie się zdarzało
Gdy mnie szczęście - choćby małe -
Choć na chwilę chciało wziąć na hol
Tyś oczywiście hol przecinał osobiście
Smuteczku mój, smuteczku mój, smuteczku mój
Smuteczku mój, z nadzieją i radością
Zmieszałeś się, przeinaczyłeś je
Nie dałeś się mi nacieszyć miłością
Wciąż odmieniasz los i życie me
Smuteczku mój, więc za co ja cię lubię
Choć w oku mym przez ciebie lśni łza?
Może za to, że życie znasz i mnie
Ty jeden znasz, ty mnie znasz do cna
A co jest niezwykłe, że są szanse nikłe
Że całkiem nie zniknę w życiu tym w tonacji moll
Że przerwę kiedyś raz milczenie
Krzyknę: "Szczęście, sfruń na ziemię
Spróbuj me istnienie wziąć na hol"
I uroczyście hol ten chwycisz osobiście
I wręczysz mi na długie dni, smuteczku mój
No jasne, tak będzie...
Smuteczku mój
Autorzy utworu: Wojciech Mlynarski / Maciej Muraszko
Tekst utworu Smuteczku mój © Sm Publishing (poland) Sp. z o.o.
